با توجه به این نوع تأکیدات خداوندی درباره «ولایت» طبیعتاً کسانی که در مقابلِ صاحبان ولایت به عناد و سرکشی میپردازند، موجبات خشم و عذاب خداوند متعال را فراهم میآورند؛ زیرا کسانی که از ولایت الهی خارج میشوند قطعاً از ولایت طاغوت سر در میآورند و ناخداگاه به سمت درکات جهنم سوق داده میشوند. خداوند در آیه ۲۵۷ سوره بقره میفرماید: «اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ الَّذینَ کَفَرُوا أَوْلِیاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُماتِ أُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فیها خالِدُونَ؛ خداوند ولیّ کسانى است که ایمان آوردهاند. آنان را از تاریکیها به سوى روشنایى به در مىبرد. و [لى]کسانى که کفر ورزیدهاند، ولیّشان [همان عصیانگران]طاغوتند، که آنان را از روشنایى به سوى تاریکیها به در مىبرند. آنان اهل آتشند که خود، در آن جاودانند.»
با توجه به این توضیحات میتوان تا حدودی تأکیدات پیامبر گرامی اسلام (ص) در روز غدیر مبنی بر پذیرش ولایت و امامت امیر مؤمنان (ع) را فهم کرد. حضرت در بخشی از خطبه غدیریه فرمودند:
«هان مردمان، او (علی (ع)) از سوی خدا امام است و هرگز خداوند توبه منکر او را نپذیرد و او را نیامرزد. این است روش قطعی خداوند درباره مخالف علی و هرآینه او را به عذاب دردناک پایدار کیفر کند. از مخالفت او بهراسید و گرنه در آتشی درخواهید شد که آتش گیری آن مردمانند؛ و سنگ، که برای حق ستیزان آماده شده است؛ مَعاشِرَالنّاسِ، إِنَّهُ إِمامٌ مِنَ الله، وَلَنْ یَتُوبَ الله عَلی أَحَدٍ أَنْکَرَ وِلایَتَهُ وَلَنْ یَغْفِرَ لَهُ، حَتْماً عَلَی الله أَنْ یَفْعَلَ ذالِکَ بِمَنْ خالَفَ أَمْرَهُ وَأَنْ یُعَذِّبَهُ عَذاباً نُکْراً (کهف ۸۷) أَبَدَا الْآبادِ وَ دَهْرَ الدُّهورِ. فَاحْذَرُوا أَنْ تُخالِفوهُ. فَتَصْلُوا ناراً وَقودُهَا النَّاسُ وَالْحِجارَةُ أُعِدَّتْ لِلْکافِرینَ. (بقره ۲۴)»