چون خداوند ، مـؤمـن را از قـبرش درآورد تمثالی با او خارج شود که در جلو او راه می رود و هرگاه آن شخص مؤمن یکی از صحنه‌های هراس انگیز روز قیامت را ببیند آن تمثال به او گوید: نترس و غم به خود راه مده ... .
مؤمن به او گوید ... تو کیستی؟ تمثال گوید: من همان شادی و سُروری هستم که به برادر مؤمنت رساندی.
متن حدیث:
قال الصادق علیهالسلام:
إذا بَعَثَ اللّهُ المؤمنَ مِن قَبرِهِ خَرَجَ مَعهُ مِثالٌ یَقدُمُ أمامَهُ ، کُلَّما رَأی المؤمنُ هَوْلاً مِن أهوالِ یَومِ القِیامَةِ قالَ لَهُ المِثالُ : لا تَفزَعْ ولا تَحزَنْ ... فیقولُ لَهُ المؤمنُ : ... مَن أنتَ ؟ فیقولُ : أنا السُّرورُ الذی کُنتَ أدخَلتَ علی أخیکَ المؤمِنِ.
"اصول کافی ، جلد 2، صفحه 190"
