– ترتیبی اتخاذ شود تا قبل از مطرح شدن موضوع خواستگاری دختر و پسر به نحوی یکی دو باری همدیگر را ببینند (مثلاً در میهمانی یا مراجعه به محل کار)، – دختر و پسر اگر در همان جلسات اول، کشش نسبتاً خوبی به هم نداشتند، .موضوع خاتمه داده شود.
– هیچ فشار و اجباری از طرف خانواده‌ها و جامعه برای ازدواج زودتر از شش ماه (و ترجیحا ۱۲ ماه) وجود نداشته باشد.
– شرایط لازم برای آشنایی بیشتر دو نفر از هم (و با خانوادهای همدیگر) فراهم شود.
– دو نفر ظرف یکی دو ماه آشنایی و شناخت نسبتا کلی از یکدیگر پیدا کنند و عاقلانه (و نه صرفاً از روی احساس و علاقه نسبی که در این مدت بطور طبیعی بوجود خواهد آمد) برای ادامه رابطه‌شان تصمیم بگیرند. در این زمان اطلاع اعضاء درجه دوم خانواده از رابطه مناسب خواهد بود.
– زودتر از شش ماه نامزدی و زودتر از یکسال (از خواستگاری) ازدواج صورت نگیرد.
– اگر دو نفر مناسب هم نبودند، بدون معذورات (از جمله حفظ آبرو و …) رابطه پایان یابد.
نکته: حتی در جوامع غربی دوسوم ازدواج‌ها در پی معرفی افراد به یکدیگر (از طریق دوستان، اعضاء خانواده و یا آشنایی در میهمانی‌های خانوادگی) شکل می‌گیرد.
