در حدیث از امام باقر علیه السلام است: «مَنْ دانَ اللّهَ بعبادَةٍ یَجْهَدُ فیها نَفْسَهُ وَ لا اِمام لَهُ مِنَ اللّه فَسَعْیُهُ غَیر مُقْبُولٍ» (وسائل الشیعه، ج۱، ص۹۰)
كسى كه به خدا ایمان دارد و عبادت‌هاى طاقت فرسا هم انجام مىدهد ولى امام لایقى از طرف خدا ندارد، تلاشش بىفایده است.
اگر رهبر آسمانى بود، پرستش خدا به طاغوت پرستى كشیده نمى‌شد و قوانین آسمانى تبدیل به خرافات نمىگردید و نمازهاى جمعه، با همه شكوهش، به نفع طاغوت‌ها نمى‌انجامید و حج، این مظهر قدرت و عزّت اسلام و مسلمین، چنین بى‌اثر یا به سود حكام دور از اسلام تبدیل نمى‌شد.
در حدیث مىخوانیم: «فَمَنْ لَم یَتَوَّلنا لَم یَرْفَعِ اللّهُ لَهُ عَمَلاً» (كافى، ج۱، ص۴۳۰) هر كس ولایت و رهبرى ما را نپذیرد، خدا هم اعمال او را قبول نمى كند.
حضرت على علیه السلام فرمود: ما «باب الله» هستیم و راه خدا از طریق ما معرّفى و شناخته مى‌شود. (كافى، ج۱، ص۱۹۳، و ۱۴۵) پس شرط قبولى عبادات، ولایت است. ولى همراهش باید تقوا هم باشد. امام باقر علیه السلام مى‌فرماید: «وَ ما تَنالُ وِلایَتَنا اِلاّ بِالعَمَلِ وَالوَرَعِ» (كافى، ج۲، ص۷۵)
در خط رهبرى ما نیست، مگر آنانكه اهل عمل و تقوا باشد.
