کارشناسان در جدیدترین تحقیقات خود دریافتند صحبت کردن با خود نشان دهنده وجود اختلالات روانی نیست و برعکس نشان دهنده سلامت فرد است.
افرادی که با خود با صدای بلند صحبت می‌کنند بهتر از دیگران می‌توانند احساسات خود را کنترل کنند، سازماندهی افکار مثبت و منفی دراین افراد به خوبی انجام می‌شود، همچنین آنها قابلیت برنامه ریزی دقیق تری برای کارهای خود دارند.
حافظه این افراد قوی است و در روابط اجتماعی و معاشرت‌ها موفق‌تر از سایرین ظاهر می‌شوند.
براساس تحقیقات هر فردی درطول ۲۴ ساعت حداقل به مدت سه دقیقه با خود حرف می‌زند که بیشتر این حرف‌ها حول محور دلجویی، دادن آرامش، سرزنش کردن، یادآوری کارها، حفظ کردن اطلاعات، تمرین گفتگوی خیالی با اشخاص دیگر و مواردی است که فرد نیاز دارد احساسات خود را کنترل کند و فردی دردسترس نیست تا از او نظرخواهی کند.
در زمانی که فرد احساس تنهایی می‌کند و به شدت درگیر احساسات است، به طور ناخودآگاه برای کنترل احساسات با خود صحبت می‌کند و در اکثر زمان‌ها این کار باعث آرامش، تصمیم گیری‌های صحیح و بهبود وضعیت روحی می‌شود.
در گذشته این کارنوعی اختلال ذهنی محسوب می‌شد، اما اکنون همگام با پیشرفت‌های پزشکی این کار به عنوان یک روش درمانی طبیعی برای اعتدال بخشی به ذهن و تثبیت وضعیت روحی نامیده می‌شود.
این یافته‌ها حاصل پژوهش دانشمندان علوم روانشناسی دانشگاه Bangor University در کشور ولز است.
کارشناسان اعتقاد دارند انسان به دلیل ماهیت اجتماعی خود نیاز به صحبت با دیگران دارد و زمانی که فرد تنها باشد به طور ناخودآگاه شروع به صحبت با خود می‌کند تا این خلاء تنهایی را پر کند.
کارشناسان بر همین اساس توضیح می‌دهند که چرا در بیشتر مسابقات ورزشی مانند تنیس ورزشکار باخود صحبت می‌کند.
ورزشکار از این شیوه برای افزایش روحیه، آرام سازی ذهن، تقویت قوای جسمی و یادآوری تاکتیک‌های مسابقه استفاده می‌کند.
البته در کنار مفید بودن این شیوه برای آرام سازی ذهن، کنترل آن باید دردست فرد باشد و تنها برای زمان هایی خاص از این شیوه استفاده کند.
حرف زدن بیش از حد باخود با صدای بلند، عصبانی شدن، خندیدن و گریه کردن و به طور کلی عدم توانایی احساسات می‌تواند درافراد نشان دهنده ابتلا به اختلالات روانی باشد و فرد برای مشاوره باید به متخصص مراجعه کند.
