یکی از این روش های پیچیده که توسط مردم بومی برای کشتن بوفالو استفاده می شد، روش پرش بوفالو بود، که گله بوفالوها به سمت یک صخره بلند هدایت می شدند و از آنجا پریده و می مردند. فریب این حیوانات به سوی صخره و ترساندن آن ها به اندازه کافی که موجب فرار و در نهایت سقوط مرگبارشان شود تلاشی طاقت فرسا بود که به برنامه ریزی دقیق نیاز داشت اما پاداش بزرگی هم داشت. یک پرش می توانست غذا و لباس کل دهکده را برای ماه ها تامین کند.

 

اولین کار پیدا کردن صخره مناسب بود. بهترین مکان های پرش آن هایی بودند که با یک مرتع خوب آغاز می شدند و کم کم به سمت پایین شیب گرفته و به یک لبه و پرتگاه باارتفاع 6 متر یا بیشتر می رسیدند. وقتی چنین صخره ای پیدا شد، مردم بومی صحنه را آماده می کردند، ستون های سنگی بزرگ و تنه درختان را به شکل «V» می چیده و گذرگاهی درست می کردند که به پرتگاه ختم می شد. یک نفر خود را در پوشش بوفالو پنهان می کرد و تلاش می کرد گله را به سوی ورودی پرتگاه هدایت کند. این فرد اغلب صدای آن ها را در می آورد تا توجه گله را جلب کند و سپس شروع به حرکت به سمت صخره می کرد. وقتی بوفالوها نزدیک می شدند شکارچیان دیگر از پشت سنگ ها فریاد زده و سعی در ترساندن آن ها داشتند. وقتی بوفالوها به پرتگاه می رسیدند سعی می کردند سرعت خود را کم و متوقف شوند اما فشاری که از سوی گله پشتشان به آن ها وارد می شد باعث می شد سقوط کنند. این روش شکار 12000 سال پیش آغاز شد و تا 1500 میلادی هم استفاده می شد، یعنی تا زمانی که اسب ها معرفی شدند. استفاده از اسب ها و ابزارهای بهتر شکار به شکارچیان اجازه می داد گله بوفالو را دنبال کنند و تمام سال گوشت تازه داشته باشند. تصاویری از این روش جالب و مکان های تاریخی شکار بوفالو را در این مطلب مشاهده می کنید.