روند رو به رشد ورزش کشور در سال های اخیر نشان داده که هر چه پیش می رویم، بر آمار موفقیت های ورزشی افزوده می شود و ناکامی های متعددی هم در میادین مختلف وجود دارد که ناگزیر باید از آنها عبور کرده و به آینده چشم دوخت. در این میان اما نمره منفی به مدیریت ورزشی ارائه می شود که به گواه ورزشکاران و کارشناسان، نتوانست کمک چندانی به این روند رو به رشد داشته باشد و آنچه به دست آمده هم از همت ورزشکاران کشورمان بوده است. در این گزارش اما به چهره های شاخص و خاص ورزش در سال 95 اشاره شده است.
کمیل قاسمی کشتی گیر سنگین وزن کشورمان را می توان روی فرم‌ترین سنگین وزن کشتی ایران نامید. مردی که برنده نخستین مدال سنگین وزن تاریخ المپیک کشتی ایران در لندن بود و 4 سال بعد هر چند نیش و کنایه ها را در آستانه المپیک ریو تحمل کرد اما با اعتماد مربیان بار دیگر خوش درخشید و پیروزی کوبنده برابر دلاگنف آمریکایی در 33 ثانیه سریعترین ضربه فنی تاریخ کشتی را رقم زد و از سوی دیگر نیز چند ماه بعد در جام جهانی کرمانشاه، با برد حریف آمریکایی در فینال کاری کرد که هم جام جهانی در ایران بماند و هم خودش لقب بهترین کشتی گیر سال 95 را برای خود کند.
کیانوش رستمی قهرمان وزنه برداری و مرد با اخلاق و پهلوان کشور است که در رقابت‌های فجر کاپ تهران پاسخ منتقدان را داد و پیش چشمان تاماش آیان با خونسردی 220 کیلو را بالای سر برد و 2 کیلو رکورد جهان را شکست تا نشان دهد تمرینانی که به تنهایی در کرمانشاه انجام می داد هم روی کار فنی وی تاثیر منفی نداشته و چند ماه بعد نیز در رقابت های ریو تک و تنها روی تخته رفت و این بار 217 کیلوگرم را در دوضرب بالای سر برد تا رکورد المپیک را بشکند بهترین وزنه‌بردار سال جهان شود.
کیمیا علیزاده2 سال قبل از المپیک وقتی در بازی‌های آسیایی به بهانه سن کم از حضور او روی شیاپ‌چانگ اینچئون جلوگیری کردند تا مدال طلا را از دست بدهد، آنقدر اشک ریخت که اشک همه را درآورد. شاید همان روز با خود قرار گذاشت تا این رفتار ناجوانمردانه را 2 سال بعد در ریو، در کارزار المپیک تلافی کند. آنجا که دست هیچ بانویی به مدال نرسیده بود. تنها بانوی تکواندو ایران در المپیک آنقدر جوان و کم تجربه بود که کسی روی او حسابی باز نمی‌کرد اما در خزان تلخ تکواندو در ریو او بود که در عین ناباوری درخشید و تاریخ ساز شد.
قاسم رضایی مردی که 4 سال قبل‌تر از المپیک ریو و در همان روزهایی که در کنج خانه با ناامیدی در حال مرور نقشه‌ای برای کوچ از ایران بود، ناگهان دست سرنوشت برای او بازی دیگری نوشت. با دوپینگ علی اکبری و خالی ماندن وزن 96 کیلو، بنا او را فرا خواند و در عرض یک سال از او ستاره‌ای ساخت که یک سال بعدترش به طلای المپیک بوسه بزند. بعد از چهار سال گوشه‌نشینی با بازگشت بنا به خانه کشتی آمده بود تا تاریخ را دوباره تکرار کند اما ریو قتلگاه آرزوها بود. شکست برابر لوگو کابررا از کوبا طلا را بر باد داد اما در نهایت با پیروزی پرزحمت مقابل استفان شوئن سوئدی مدال برنز را به سینه زد. مدالی که او را بدل به پرافتخارترین تاریخ ایران در المپیک کرد.
سهراب مرادی روزهای سیاه بعد از لندن را هنوز فراموش نکرده. اول مصدومیت ناگهانی آرنج و دوم آزمایش مثبت دوپینگ. آنقدر فراموش که حسین رضازاده رییس وقت فدراسیون تصمیم می‌گیرد با نامه‌ای خودسرانه به فدراسیون جهانی او را بازنشسته اعلام کند. یک سال قبل از المپیک و بعد از پایان دوره محرومیتش پیله فراموشی و تنهایی را پاره کرده و دوباره به اردو رفت. با انگیزه‌ای مضاعف برای جبران مافات اما نامه کذایی بازنشستگی سد بزرگی پیش روی او شد. در اوج آمادگی رقابت‌های جهانی 2015 آمریکا را از دست داد اما با رایزنی‌های فدراسیون، سرانجام مجوز حضور در المپیک را کسب می‌کند و در ریو بدون رقیب و کوچکترین تهدیدی در 94 کیلو مدال طلا را به سینه چسباند.
زهرا نعمتی پرچمدار ایران در المپیک بود. بانویی که تعریف تازه‌ای از اراده را روایت کرد و وقتی به عنوان نخستین ورزشکار معلول تاریخ ایران سهمیه المپیک را گرفت تا در یک تصمیم فوق‌العاده بهترین پرچمدار تاریخ ورزش ایران در المپیک لقب بگیرد و با همان لبخند آشنایش پیشاپیش کاروان المپیک در ریو با پرچمی در دست وارد ورزشگاه شد تا تمام حاضرین به احترام او برخیزند. تیرهای او در ریو هم به سیبل طلا نشست، درست مثل لندن تا طلایه دار ورزش ایران در تاریخ پارالمپیک شود.
سیامند رحمان هر کجا که می‌رود، دست خالی باز نمی‌گردد. از تورنمنتی به مسابقات دیگر. از پارالمپیکی به پارالمپیک دیگر. سیامند رحمان متخصص آب کردن طلاست. مردی که انگار زاده شده تا طلا درو کند و معلولیت و محدودیت هم جلودار او نیست. ستاره دست نیافتنی که رکوردها در برابر او احساس حقارت می‌کنند. در پارالمپیک ریو قطعی‌ترین مدال طلا متعلق به او بود. سیامند رحمان به اندازه‌ای با رقبا فاصله داشت که اگر با یک دست هم وزنه می‌زد، باز هم طلا می‌گرفت اما او در ریو یک غافلگیری تازه کرد تا همه را هیجان زده کند؛ سه بار رکورد دنیا و پارالمپیک را شکست تا از این منظر دست نیافتنی شود.
