به گزارش خبرنگار
بلاغ، خباثتهای دولت انگلیس در طول تاریخ کشورهای بسیاری را به ورطه نابودی کشاند، کشورهایی که صدای مظلومیتشان در لابهلای فریادهای ظالمانه کشورهای مستکبر و استعمارگر گم شده.
کشور ایران هم یکی از قربانیان این لشکر خونآشام بشریت است، حادثهای که نه رسانههای غربی به آن میپردازند و نه مایلند که آن رسانهای شود.
دکتر محمدقلی مجد ـ استاد تاريخ دانشگاه پرينستون کانادا ـ کتابی منتشر کرد با نام «قحطی بزرگ و نسل کشی در ايران در فاصله سالهای 1917 تا میلادی 1919» وی بر مبنای مدارک معتبر موجود در مرکز اسناد ملّی ایالات متحده آمریکا ثابت می کند که قحطی بزرگ در ایران در سده بیستم میلادی، در زمان جنگ جهانی اول رخ داده است.
او در اين کتاب، پرده از رازی بزرگ برداشت و با تکيه بر مدارک به جامانده از سفر او، کارشناسان آمريکايی و اخبار روزنامه های وقت، نشان داد که جمعيت ايران در شروع جنگ جهانی اول 20 ميليون نفر بوده است.
اين جمعيت طبق محاسبه روند افزايش طبيعی جمعيت در آن زمان، می بايست ظرف 4 سال جنگ جهانی به 21 ميليون می رسيده در حالی که طبق همه منابع، جمعيت ايران در پايان جنگ 11 ميليون نفر بوده.
اين يعنی که 10 ميليون ايرانی در جنگ جهانی اول از بين رفته اند، کشور ما در جنگ جهانی اول بیطرف بود اما تلفات از همه کشورهای درگیر جنگ بیشتر بود.
جنگ، تورم و گرانی شدید قیمت اجناس و اقلام را در پی داشت، ظرف 2 سال قيمت گندم 11 برابر شد، قحطی و بيماری در سراسر کشور شایع شد.
روزنامه «رعد» (روزنامه سيد ضياءالدين طباطبايی) در شماره 21 فروردين 1297 خبر عجيبی دارد: «مأموران هشت زن را بازداشت کردند که شماری از کودکان را ربوده، کشته و خورده بودند و بهانه آوردند که گرسنگی، آنها را به اين کار وا داشته بود.»
دهها هزار نيروی نظامی روسی و انگليسی مستقر در ايران به غذا نیاز داشتند، انگليسی ها تمام غله توليدی کشاورزان را به قيمت بالا می خريدند و روسها، به روش خودشان، با زور از مردم آذوقه میگرفتند.
در نتیجه به کاهش شدید مواد غذایی در داخل ایران انجامید، عجیب تر اینکه ارتش بریتانیا مانع از واردات مواد غذایی از بین النهرین و هند و حتی از آمریکا به ایران شد.
بر اثر چنین فاجعه عظیمی بود که جامعه ایرانی به شدت فرو پاشید و استعمار بریتانیا توانست به سادگی حکومت دست نشانده خود را در قالب کودتای 1299 بر ایران تحمیل کند.
مجد چنین نتیجه می گیرد: «هیچ تردیدی نیست که انگلیسیها از قحطی و نسلکشی به عنوان وسیلهای برای سلطه بر ایران استفاده میکردند.»
وی در کتابش نشان داده که اين نسلکشی فجيع به خاطر خريد کل غله ايران توسط انگليسیها بوده، با نسلکشی در ایران یک هلوکاست واقعی رخ داد که هنوز با گذشت 90 سال انگلیسی ها حاضر به انتشار اسناد آن نیستند.
در نتیجه این نسلکشی در فاصله سال های 1917 تا 1919 میلادی بین 8 تا 10 میلیون نفر از جمعیت 20 میلیونی ایران یعنی 40 درصد در اثر قحطی یا بیماریهای ناشی از سوءتغذیه از بین رفتند.
مجد دولت بریتانیا را عامل و مسبب این نسلکشی مهیب می داند و نشان می دهد که استعمار بریتانیا از سیاست نسلکشی و کشتار جمعی به عنوان ابزاری برای سلطه بر ایران بهره برد.
در سال 2003 وزارت دفاع انگليس اعلام کرد اسناد نظامی انگليس در رابطه با ايران در سال های 1914 تا 1921 هنوز محرمانهاند و تا 50 سال بعد، يعنی سال 2053 منتشر نخواهند شد.