بله آن روز روز مرگ ماست، روزی مبهم و اسرار آمیز و برای خیلی هایمان ترسناک، هیچ نمی دانیم که وقتی دست مرگ، ما را سفت می چسبد و از همه داشته هایمان جدا می کند چه حالی خواهیم داشت؟
روزی که در یک ثانیه باید با پدر و مادر و همسر و فرزند و هر آنچه برایمان محبوب و دوست داشتنی است را در چشم بهم زدنی رها کنیم مال و منال و کار و عبادت و همه و همه را رها کنیم و برویم.
«کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ وَ نَبْلُوکُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَیْرِ فِتْنَةً وَ إِلَیْنا تُرْجَعُونَ[انبیاء/35] ؛ هر انسانى مرگ را خواهد چشید، و ما شما را در مدت عمرتان، چنان که باید، به بد و نیک مى آزماییم، و سرانجام به سوى ما بازگردانده مى شوید».
نکته
«حضرت علی (علیه السلام) درباره ی "نَبْلُوکُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَیْرِ" فرمودند: سلامتی و غنی، خیر، و بیماری و فقر، شر است و هر دو برای امتحان می باشد.»[1]
سیمای مرگ در قرآن و روایات
آمادگی برای مرگ، نشانه ی اولیای خداست.[2]
مرگ، پایان راه نیست، بلکه به منزله ی تغییر در حیات و شیوه ی زندگی است، مانند لباسی که تعویض می شود.[3]
به عبارتی کسی که اعمال خوبی ندارد لباسش تنگ است و آن را به سختی از تنش خارج می کنند، ولی کسی که دارای اعمال نیک می باشد مانند این است که لباس راحتی پوشیده و به راحتی هم از تنش خارج می شود.
هرکس از انسان ها به نحوی از این جهان رخت بر می بندند، بعضی با سخت ترین حالات و عده ای مثل بو کردن گل.[4]
امیر متقیان امام علی (علیه السلام) در خطبه ی نورانی 83 : «هنگامی که تشییع کنندگان بروند و مصیبت زدگان بازگردند، او را برای پرسش های حیرت آور، و امتحان لغزش زا، در گودال قبر می نشانند»
و بدا به حال کسانی که برای این مهم آمادگی لازم را نداشته باشند ، و بدا به حال تهی دستان و بی توشگان سفر آخرت.
پی نوشت ها:
[1]. مستدرک،ج2،ص149.
[2]. سوره جععه/6.
[3]. بحار،ج6،ص154.
[4]. بحار،ج6،ص152. /آ