کمی از سوابق هنریتان برایمان بگویید؟
چیزی نزدیک به ۲ دهه است که کار تئاتر انجام میدهم، شروع فعالیت تئاتری بنده در انجمن نمایش بابل بوده و در دانشگاه هنر تجسمی و پژوهش تحصیل کردم اما حوزه اصلی فعالیتم تئاتر و بویژه تئاتر کودک و نوجوان است.
آیا خودتان نیز از کودکی تئاتر را شروع کردید؟
بله، به مانند همه هنرمندان دیگر این علاقه و جوشش در من از کودکی وجود داشت و همین علاقه باعث شد در مدرسه، جشنها و مراسمهای مختلف نخستین تجربیاتم در عرصه هنری رقم بخورد.
به خاطر دارم اولین تئاتری که در آن نقشی ایفا کردم در حیاط مدرسه شفیعزاده امیرکلا اجرا شد و تجربیات بعدی به تناوب و با تغییر جایگاه ادامه داشت.
دلیل علاقهتان به فعالیت در حوزه کودک و نوجوان چیست؟
تلاشم بر این است که بر مبنای "سایکو درام" و "تئاتر درمانی" از تئاتر برای ایجاد تعادل در رفتار کودکان استفاده نمائیم.
آیا دوره های خاصی در حوزه کاریتان گذراندهاید؟
از آنجا که در دانشگاه تهران تحصیل میکردم، فرصت خوبی برای کسب تجربه و علمآموزی نزد اساتید بزرگی مانند مرحوم حمید سمندریان، قطبالدین صادقی، علیرضا توانا برایم فراهم آمد و استاد بزرگوار جناب عباس ابوالحسنی که از سال ۶۸ افتخار شاگردی ایشان را دارم مرا همراهی کردند.
به نظر شما تحصیلات آکادمیک برای هنرمندان الزامی است یا تجربه؟
بنده معتقدم هنر گوهریست در اقیانوس وجود انسان، ممکن است غواصی با مجهزترین ابزار و تکنولوژی گنجیاب آن را بیابد و گاه ممکن است بدون ابزاری کشفش کند.
هنر مرواریدی است که روی آب نیست و برای کشفش باید خواند، نوشت، دانست و کار کرد، تئاتر همه اینها را میخواهد، تئاتر مادر همه هنرهاست، در این تکاپو هیچ چیزی کافی نیست، این کشف با تلفیقی از شرایط کلاسیک، تجربه و تلاش بدست میآید.
نسل جدید هنرمندان را چگونه ارزیابی میکنید؟ آیا این ویژگیهایی که فرمودید را دارا هستند؟
نسل جدید امتیاز بزرگی دارد آن هم امکانات و پذیرش اجتماعی است. روزی به یک تئاتری دلقک میگفتند اما امروز هیچ خانوادهای نسبت به تئاتر رفتن ترسی ندارد، همین امکانات مسئولیت نسل جدید را سنگینتر و سختتر میکند.
در این اقیانوس غواصی که همه امکانات را دارد نباید فریفته ماهی زیبا ته اقیانوس شود و مرواید هنر را فراموش کند، نباید به کسب مدرکی در هنر و تئاتر اکتفا کرد، هنرمندی به ژست و کلاس نیست.
لطفا درباره نمایشنامه دوما کمی توضیح دهید؟
دوما نمایشیاست برای کودک و خانواده، من معتقدم نمایش صرفا برای کودکان اجرا نمیشود زیرا در شهرستان و استان چنین امکانی برای اجرای مختص کودکان وجود ندارد، همچنین خانواده همراه کودکان است، بنابراین اثر کودک باید اثر خانواده باشد، یعنی پدر و مادر نیز دوست داشته باشند.
موضوع این نمایش محیط زیست و شکار پرندگان مهاجر است و نشان میدهیم که چگونه پرندگان شکار میشوند و اصلا چه کار باید کرد تا شکار انجام نشود، در روز افتتاحیه و با حضور هنرمندان با ارزش کشور خانم برمند، خانم حجار و آقای امیرحسین صدیق نمایش دوما را به محیطبانان زحمت کش و همچنین به دنیای کودکان، دنیا فنیزاده عزیز تقدیم میکنیم.
نحوه خلق این اثربه چه صورت بوده است؟
من وقتی پرنده تنهایی را که در قفس میبینم یاد کودکان این زمان در آپارتمان میافتم، پرندگان مهاجر مرا به یاد بازیهای کودکان در کوچهها میاندازد، احساس کردم که جامعهی ما پرندگان اهل پرواز را به قفس میاندازد و همه این ها به هم گره خورد تا اینکه از ۱۱ کودک استفاده کردم که پرواز را نشان دهم و اینکه کمک کنیم تا پرواز کنند، شعاری را در تبلیغات داشتیم که "حیف است که پرواز بمیرد" و رویکرد ما همین است.
این نمایش اشاره دارد به تمام پرندگان مهاجری که متاسفانه مهمان ما هستند و شکار میشوند.
بازخورد مردم از این نمایش را چگونه میبینید؟
تئاتر و سینما غیرقابل پیش بینی است اما میتوان گفت حتی اگر اتفاقی هنری رقم نخورد تاثیر موضوعی خواهد داشت.
من مطمئنم که خیلی از افراد دچار این ماجرا میشوند و دیگر به خودشان اجازه شکار نمیدهند و احساس میکنند که به کودکانی که روی صحنه بودهاند آسیب میزنند.
ما ۲ هدف داریم: اول توانمندی و شعور کودکان را نشان دهیم که بیش از ۲۰ شب روی صحنه میآیند و برای جمعیت عظیمی اجرا میکنند این یعنی قدرت و دوم اینکه بدانیم این کودکان هستند که میتوانند فرهنگ ما را بسازند نه ما فرهنگ کودکان را و ما این را اشتباه گرفتهایم.
و حرف پایانی؟
از مردم میخواهم از هنر به عنوان ابزار زندگی استفاده کنند نه صرفا تفریح، اما فراموش نکنند شریفترین تفریح هنر است، پس ما هنرمندان کودک و نوجوان را تربیت میکنیم که زندگی را با تفریح و اندیشه طی کنند و انشاءالله که اتفاق بیافتد.