آنچه طی سالیان متمادی استان مازندران را با وجود تمام ظرفیتهای بالقوه و بالفعل از توسعه باز نگه داشته است، بحران مدیریتی است که ناشی از استفاده از مدیران بومی در کرسیهای حساس و اثرگذار و نیز بخشینگری و سیاسیکاریها در تصمیمگیریهاست که منافع حزبی و گروهی بر منافع استانی و ملی مقدم میداند، است.