سروده‌ای تقدیم به بی‌همتایی که با مظلومیت بی‌مانندش آزادگان جهان را تا قیامت اشکبار ساخت.

  راز چاه
یا علی من  سفره  دل  وا  کنم
راز چاه  کوفه را  افشا  کنم

گفته هایت ماند اندر گوش چاه
بازگویم  اینک از لب‌های  چاه

ناله  تو از  غر یبی تو  بود
صورت  عالم  ز دردت شد کبود

هق هق تو کوه را  ویرانه  کرد
در دلم  صدها  زنبور  لانه کرد

ای که ره گمگشتگان را رهبری
یا که شهر علم را همچون دری

بین تو حال ما ای فخر رسول
ای  گواه بر میخ و پهلوی بتول

کیستند  اینان  تاجر مسلکان
مدعیان  عمل  اندر زبان

در زبان یا هو  گویند یا علی
بی عمل گمراه  از راه ولی

خود به خوان شامیان درنعمتند
نان  جو  را هدیه بهر ما کنند

نهروانی ها  هزاران  در  هزار
ذوالفقارت ازچه رونیست آشکار

خیز واینک فرصت ازدست می‌رود
خواب غفلت   دوستانت   می برد

یک  نهیبی  کن  سواران   مرا
خفتگان   روز    ایمان     مرا

از عدالت  دور  گشتند دوستان
محشری  از  عدل  و داد بر پاکن

استخوان در حلق و خار اندر چشم
ما دهان   بستیم و  ما بستیم  چشم

آخر  ای   جان  جهان   قربان   تو
حق   زهرا    همسر  و جانان   تو

جان  اول   کشته      راه     ولی'  
پر ز دریا  کن  این   کشتی ما

موج دریا را به طوفانی فزون
ناکثان  را   غرق  در  دریا کن

آی و با جان  نسیم نجوا  کن
هم شمیم عشق خویش باما کن.
 
سروده‌ای،  تقدیم به مولایم
امام خامنه ای.
علی اکبر عباسی.