به گزارش بلاغ،7آبان ماه مصادف است با شهادت بزرگ‌مردی از فرزندان امام حسن مجتبی علیه‌السلام، که در مقاومت برای احیای دینش همچون کوهی استوار پایداری کرد و بر سر میثاق با خداوند، از همه چیز گذشت تا ثابت کند دین دارای تربیت‌شدگانی از جنس خورشید است.

در مظلومیت خاندان وحی همین بس که پس از به شهادت رساندن امامان مظلوم شیعه، حتی فرزندان و نوادگان آنها تا چند نسل نیز مورد اذیت و آزار و شکنجه حکام جور و ستم قرار می‌گرفتند و در بدترین شرائط به شهادت می‌رسیدند. یکی از خلفای جلاد و خونریز بنی عباس، منصور دوانیقی بود. نگاهی اجمالی به زندگی و شرائط سیاسی و رقابتی عصر او خالی از لطف نیست.

^{_{معرفی اجمالی منصور}}

نامش عبدالله، کنیه‌اش ابوجعفر و لقبش منصور بود و پسوند دوانیقی را از آن جهت به‌دنبال لقب او آورده‌اند که بسیار حسابگر و بخیل بود و بر کوچک‌ترین اجزاء که دانه و حبه باشد حساب می‌کرد.

"ابوجعفر عبدالله بن محمد بن علي" مشهور به "منصور"، دومين خليفه عباسي و به اعتقاد بسياري پايه‌گذار و تثبيت كننده اصلي خلافت عباسيان است. وي چند سالي پيش از شروع دعوت عباسي در "حميمه" متولد شد و با وجود آن كه از "سفاح" بزرگتر بود. "ابراهيم امام" برادرش ابوالعباس سفاح را به جهت اين كه مادر منصور كنيز بود بر او مقدم كرد. منصور به هنگام درگذشت سفاح در سفر حج بود و هنگامي كه خبر درگذشت برادرش را شنيد خود را به عراق رسانيد و چون از مدتي پيش به وليعهدي معين شده بود زمام امور را بدست گرفت و از مردم براي خود و ولیعهد خود "عيسي بن موسي" بيعت گرفت. منصور در زمان حيات برادرش سفاح نيز استاندار جزيره (شمال عراق)، ارمنستان و آذربايجان بود.

^{رقیبان منصور در خلافت}

همزمان با روي كار آمدن منصور، "عبدالله بن علي" عموي خليفه در صدد رسيدن به خلافت بود. وي که نقش بسزايي در استواري ياپه‌هاي قدرت آل عباس ايفا كرده بود، انتظار داشت كه پس از سفاح به خلافت برسد. وي در هنگام فوت سفاح در شام بود و با لشكري بزرگ به فرمان سفاح آماده جنگ با مردم این منطقه بود.

عبدالله پس از شنیدن خبر فوت سفاح بي درنگ گروهي از نزديكان و فرماندهان سپاه خويش را مجبور كرد كه گواهي دهند كه سفاح وي را به وليعهدي برگزيده است؛ لذا مردم شام با او بيعت كردند. منصور در برابر اين خطر جدي، "ابومسلم خراسانی" را با وجود كينه‌اي كه از او داشت به جنگ عبدالله فرستاد تا به این وسیله از هر دو دشمن (عبدالله بن علی و ابومسلم) یا حداقل یکی از این دو نجات یابد. منصور با اين كار خود نشان داد كه داراي نوعي مهارت سياسي است و قادر است دشمنانش را بوسيله يكديگر سركوب كند.

ابومسلم با زيركي سياسي و نظامي بر عبدالله پيروز شد و عبدالله به سمت بصره فرار كرد و بعدها در زندان منصور كشته شد. ابوملسم از ديگر رقيبان منصور بود كه از زمان سفاح بين آن دو به خاطر مسائلی کدورت ایجاد شده بود و از جمله این موارد سپردن مقام «امیر الحاج» از طرف سفاح به منصور بود و از طرفی قدرت فراوان ابومسلم مايه نگراني دستگاه خلافت شده بود. منصور پس از شكست عبدالله بن علي پيشنهاد امارت مصر و شام را به ابومسلم داد تا بتواند او را از خراسانيان كه طرفداران اصلي او محسوب مي‌شدند دور كند.

منصور همچنين گروهي را فرستاد تا اموال و غنايم جنگ با عبدالله بن علي را از ابومسلم بگيرند و اين دو امر موجبات ناراحتي ابومسلم را فراهم كرد چرا كه وي مي‌دانست هدف منصور از فرستادن او به مصر و شام دور كردن او از بين خراسانيان و ضعيف كردن سلطه نفوذي اوست به علاوه ابومسلم در پاسخ به نمايندگان منصور كه براي تحويل گرفتن غنايم جنگ آمده بودند ‌برآشفت و با عصبانيت گفت: «آيا در خون مسلمانان امينم و در مال آنها امين نيستم؟»

آنگاه به منصور و فرستادگانش ناسزا گفت و فرمان امارت را رد كرد و با خشم و ناراحتي راه خراسان را در پيش گرفت.خليفه سپس با فرستادن پيك و ارسال پيغام سعي در جلب اعتماد ابومسلم كرد. و هنگامي كه ابومسلم فريب وعده هاي دروغين خليفه و يارانش را خورد با توطئه منصور در سال 137 ه.ق به قتل رسيد.

قتل ابومسلم براي منصور بسيار گران تمام شد چرا كه وي رهبر سياسي نظامي و حتي پيشواي ديني خراسانيان محسوب مي‌شد و در زمان منصور و بعدها قيام هاي بسياري در خونخواهي او صورت گرفت كه پيامدها و مشكلات بسياري براي عباسيان بوجود آورد.

منصور دوانقی، دومین خلیفه عباسی به سبب خطرهایی که از جانب قیام های محمد و ابراهیم، فرزندان عبدالله بن حسن مثنی در مدینه و بصره و مخالفت‌های عده‌ای دیگر از بنی‌الحسن(ع) با دستگاه جور بنی عباس احساس می کرد، نسبت به نوادگان امام حسن مجتبی(ع) که از علویان مبارز و ذی نفوذان عصر خود بودند، سخت گیری های زیادی اعمال می کرد و زندگی را بر آن ها بسیار سخت می گرفت.

وی علاوه بر سرکوب قیام های بنی الحسن(ع) و کشتن تعدادی از آنان، از جمله محمد(نفس زکیه) و ابراهیم(قتیل باخمری)، بسیاری را دسنگیر و در سیاه چال های مخوف زندانی کرد.

منصور در سال 140 قمری وارد مدینه شد و افراد سرشناس بنی الحسن(ع) مانند عبدالله بن حسن مثنی، ابراهیم بن حسن مثنی، ابوبکر بن حسن مثنی، حسن بن جعفر بن حسن مثنی، عبدالله بن داوود بن حسن مثنی، علی بن داوود بن حسن مثنی، عباس بن داوود بن حسن مثنی، محمد بن ابراهیم بن حسن مثنی، اسحاق بن ابراهیم بن حسن مثنی، عباس بن حسن مثلث، علی عابد بن حسن مثلث و علی بن محمد نفس زکیه را دستگیر و به مدت سه سال آن ها را در مدینه زندانی کرد.
در سال 144 قمری نیر محمد دیباج (برادر مادری عبدالله بن حسن مثنی)را بر آنان افزود و ماموران حکومتی، بر بدنش به قدری تازیانه زدند که لباس با پوست بدنش در هم آمیخت.

در همین سال، تمامی آنان را در بندهای آهنین کرده و با وضعیت رقت باری به سوی عراق حرکت دادند و در زندان هاشمیه (در حوالی کوفه) در سردابی نمور و تاریک زندانی نمودند و بر آنان بسیار سخت گرفتند.

آن زندان مخوف و هولناک، بلای جان نوادگان امام حسن مجتبی(ع) شد و بر اثر سوء تغذیه، تاریکی و غیر بهداشتی بودن محیط، آزارهای روحی و جسمی ماموران بر زندانیان، این عده، یکی پس از دیگری به بیماری های گوناگون و طاقت فرسا مبتلا شده و مظلومانه در همان جا به شهادت می رسیدند و بدون این که امکان تغسیل و تکفین آنان وجود داشته باشد، بر روی هم انباشته می شدند.

از نخستین کسانی که از آن جمع به دیار باقی شتافت، علی بن حسن مثلث بن حسن مثنی بن امام حسن مجتبی بود. وی از عابدان و زاهدان عصر خود و به (علی الخیر) و (علی العابد) معروف بود و در عبادت و بندگی، به ویژه در نماز و تهجد، حالت خشوع و حضور قلب کامل داشت.

وی در حالی جان داد که سرش در سجده عبادت بود. علی بن حسن مثلث هنگام شهادت، چهل و پنج سال داشت و دارای پنج پسر و چهار دختر بود. یکی از فرزندانش حسین بن علی، معروف به شهید فخ است که سال های بعد، بر ضد بنی عباس قیام کرد و در سرزمین فخ، همانند ابا عبدالله الحسین(ع)مظلومانه به شهادت رسید و اهل بیتش به اسارت دشمن درآمدند.

علی بن حسن مثلث، مردی از جنس آفتاب

معرفی اجمالی منصور

رقیبان منصور در خلافت

^{_{معرفی اجمالی منصور}}

^{رقیبان منصور در خلافت}